تأثیر کودهای ریزمغذی بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان تحت شرایط تنش خشکی

آفتابگردان (Helianthus annus L.) مهمترین گیاه روغنی در ایران است. هدف از این مطالعه ارزیابی اثرات کاربرد ریزمغذی‏ها بر عملکرد آفتابگردان در شرایط تنش خشکی بود. این آزمایش در ایستگاه تحقیقات کشاورزی گلمکان (ایران) در سال 1384 با استفاده از آزمایش اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک‏های کامل تصادفی در چهار تکرار صورت گرفت. آبیاری با سه سطح (معمول، تنش کم، تنش شدید) به عنوان فاکتور اصلی و شش تیمار کودی ریزمغذی ((1) شاهد، (2) مصرف آهن، (3) مصرف آهن + روی، (4) مصرف آهن + روی + مس، (5) مصرف آهن + روی + مس + منگنز و (6) مصرف آهن + روی + مس + منگنز + بور) به عنوان فاکتور فرعی در داخل کرتهای قرار گرفتند. کودهای پایه (نیتروژن، فسفر، پتاسیم) و ریزمغذی‏ها بر اساس نیاز گیاه و آزمون خاک استفاده شدند. نتایج نشان داد که ارتفاع گیاه، مقدار کلروفیل در برگها، قطر طبق، تعداد دانه در طبق و عملکرد دانه اختلاف معنی‏داری در تیمار شاهد نسبت به تیمارهای تنش داشتند. اماّ تیمار آبیاری اثر معنی‏داری بر تاریخ گلدهی، وزن هزار دانه و درصد روغن نداشت. همچنین نتایج نشان داد که تیمارهای ریزمغذی تعداد دانه در طبق، عملکرد بذر و درصد روغن را به طور معنی‏داری افزایش دادند. بنابراین تحت شرایط خشکی کاربرد ریزمغذی‏ها مقاومت به خشکی در آفتابگردان را افزایش می‏دهد.